Wending

87

laten troep langs zich heen gaan en bleef op het hotel-terras turen naar het machtige duin, dat als een dreigend gevaarte stond tegen den helderen maannacht, Egon Peltz, die den geheelen avond het gemis had gevoeld van zijn dierbare pijp, stak deze met een zucht van welbehagen op en liet zich nog een wijl neerzakken op het terras,

„Wat een kostelijke nacht, Eigenlijk dood-jammer om nu naar bed te gaan, Blijf me nog even gezelschap houden, Titia, Of ben je moe?"

„Heelemaal niet," ze zette zich naast hem neer, „Ik dacht dat je met hen mee zou trekken. Toen ik jong was voelde ik op zoo'n dollen avond als dezen ook altijd nog de behoefte om „menschen weg te brengen", net zoolang tot je met een gezelligen kornuit overbleef en dan zette je een zwaren boom op over een of ander gewichtig onderwerp."

„Dan verbeeld ik me nu maar, dat ik „menschen weggebracht heb en...

„En ik de gezellige kornuit ben. Ik voel me gevleid, meisje. En dan gaan we, om ons aan het programma te houden, een boom opzetten. Niet over een zwaarwichtig onderwerp. Ik wensch mijn nieuwsgierigheid te bevredigen en wil weten, waarom je niet met die vroolijke bende meetrok?"

Titia zweeg even, dan zei ze langzaam:

,,'t Is zoo gek, we zijn van denzelfden leeftijd, en toch heb ik het gevoel of ik te oud ben voor hen. Vooral op zulke avonden voel ik het zoo sterk. Ik kan niet van harte meedoen en voel me een houte