Wending

81

„Is de vleugel gestemd?" vroeg Kurt, die achter hen aan kwam.

„In orde, Professor!” zei Wim.

Om half negen begon de zaal zich te vullen en om kwart voor negenen was er geen plaats meer onbezet.

Tom, als conférencier, heette het publiek hartelijk welkom, hield een geestig toespraakje, tapte eenige moppen, die insloegen en introduceerde de beroemde zangeres, Friedel Fischer, „die U wel zoo vriendelijk wilt zijn met een hartelijk applaus te begroeten.” Kurt zette zich aan den vleugel en begeleidde op de hem eigen muzikale wijze Friedel’ s zang, die mee-sleepend was en van overgroot talent getuigde,

Er kwam schier geen einde aan het applaus en midden in de zaal stond Egon Peltz, die op stormachtige wijze in de handen klapte, waarop Kurt hem van het podium af toeriep:

„Laat maar, Egóón, claque overbodig!”

Waarbij het publiek in lachen uitbarstte en Egon verontschuldigend zei:

„Men kan het niet vooruit weten, was?"

Het werd een alleraardigste avond en de verschillende nummers, waaronder een amateurgoochelaar, die zich meten kon met iederen beroepsgoochelaar, een imitator, die verschillende acteurs en actrices schitterend imiteerde en een snelteekenaar, die Papa Weldam in al z'n zelf-verwaten protzerigheid zóó uitmuntend weergaf, dat men zich moest inhouden om niet in lachen uit te barsten.

Wending.    6