Wending

78

onder menschen," dacht Kees Vernout bitter.

„Ik had hun uitnoodiging niet moeten aannemen. Om het kind, met haar mooi, hooghartig gezicht te ergeren, ben ik gekomen, En toch.... als ik me niet bedrieg, voelt dat kind zich net zoo min gelukkig in die kliek als ik het doe, Ik zal hier nog één keer komen, om op hun cabaret-avond te zingen en dan, weg! weg! niets meer zien van al het onechte, opgeschroefde gedoe, van al wat ik ontvlucht ben en waarin ik niet terug had moeten keeren."

En Kees Vernout hield woord. Op den cabaretavond, die dezen keer gegeven werd in de concertzaal van het Bad-Hotel, verscheen hij klokslag acht uur in het eigenaardig costuum, waarin hij gewend was te zingen.

Van zwart laken, met Russisch buis, waarop hel-rood-zijden borduursels en zilveren knoopjes, maakte dit costuum een heel apart effect, „Finaal eenig ziet hij er uit," vond Eef, maar Titia zei, dat ze zich best kon begrijpen, dat iemand, die z'n leven zoo ingericht had, als deze troubadour, zich niet gemakkelijk meer thuis kon voelen onder vroolijke badgasten,

„Wat ben jij toch een begrijpende ziel!" spotte Chita.

„Och, ik doe mijn best iets van anderen te begrijpen en ben daardoor ook niet zoo gauw met mijn oordeel klaar."

„Die zit!” juichte Wim, en hij keek plagend naar Chita,

„Ik meende er geen hatelijkheid mee, Wim,” zei