Wending

77

zelfs d x t hen nog teveel herinnert aan de maskerade van eiken dag. Ik heb het beste deel gekozen. Mijn natuur komt in opstand tegen al wat regel, wat gewoonte is. Ik haat vormen, ik voel me in huiskamers als in een gevangenis, heb altijd het gevoel dat de vier muren van een huiskamer naar me toe komen en me dood drukken,"

Ongemerkt, zooals hij gekomen was, verliet Kees Vernout de overvolle zaal en de groote donkere cape achter zich aanfladderend, holde hij in één ren het iiooge groene duin op, dat achter het café lag en van waar af hij de zee kon zien,

De maan scheen op het enorme donkere watervlak, waarvan de somberte telkens even gebroken werd door het zoeklicht van den vuurtoren. Kees Vernout liet zich neervallen op den behelmden duinkop en hier hoorde hij in gedachte weer, intenser nog dan straks, de viool zingen van Egon Peltz, het muzikale klavier-spel van Kurt Fischer.

„Ik hoor niet