Wending

66

„Geheimenis!" plaagde Wim,

„Ik zal 't je wel vertellen," bood Tom bereidwillig aan,

„Kan me al geen lor meer schelen. Ik ga wandelen," Chita wilde opstaan, maar minstens zes armen hielden haar tegen en ze werd gedwongen weer te gaan zitten.

Intusschen had Titia den liedjeszanger gevraagd wat zijn honorarium moest zijn, als hij op hun cabaret-avond zou zingen.

„Is het voor een liefdadig doel?” vroeg hij,

„Ja, ten bate van de Vacantie-kolonies, die noodlijdend zijn,"

„Dan bied ik u mijn diensten voor dien avond aan,” zei hij en allen begrepen ze — wat ze eigenlijk al direct gevoeld hadden, toen hij voor de eerste maal voor hen zong — dat ze hier niet te doen hadden met een gewonen liedjeszanger.

„Komt u hier even bij ons zitten,” noodde Egon Peltz joviaal. „Hoe is uw naam?”

„Kees Vernout."

„Heelemaal geen naam voor een troubadour," liet Chita zich ontvallen.

Hij keek haar even doordringend aan en er was een lichte spot in z'n oogen,

„Och, what is in a name!” zei hij achteloos en hij zette zich neer aan hun tafeltje, weigerde de sigaret, die Tom hem aanbood, en vroeg verlof z'n pijp te mogen aansteken,

„U heeft een mooie stem," prees Egon Peltz,