Wending

57

„Maar verder zijn alle rechten aan onzen kant. Hij mag geen entrée heffen en alleen maar verdienen aan wat het publiek blieft te drinken. Je ziet dus, Kinder, we zijn gebonden."

De kring was gewoon paf! Die twee kunstenaars — ze hadden wel eens hooren vertellen, dat ze duizend gulden per avond verdienden, — zouden in dat café gaan spelen voor een rijksdaalder!

't Was.... ’t was.... och, eigenlijk lag 't heelemaal in hun lijn. Waren het geen eenige lui? zoo eenvoudig, zoo uitgelaten en jolig, zoo gewoon met hun troepje, of ze een van de hunnen waren. Als er van afstand bewaren kwestie was, dan kwam die nooit van hun kant, maar altijd van hun eigen kant. Want in allen jool bleef toch het diepe respect van den kring, die maakte, dat ze den afstand niet uit het oog verloren,

„Professor, het is gewoon kapitaal!” bulderde Tom, „Etwas noch nie dagewesenes!”

„En weet je,” ging Egon door, „het is zoo mooi te combineeren met Titia's plan. Jullie moogt, nietwaar, Kurtel? zooveel reclame ervoor maken als je wilt en wat ons betreft entrée heffen, als wij maar in onze truien mogen blijven en de geheele avond in niets lijkt op een gewoon concert, Kurtel, heb je er vrede mee?"

„Zooals met alles wat jij vertelt, Egóón!”

Toen stond de kring als één man op, en de rechterhand uitgestrekt, schreeuwden ze:

„Hiep hoj! hiep hoj! hiep hoi!"