Wending

54

„Ja, maar," Titia weifelde even, „In een concertzaal?"

„Juist moppig! Zul je het publiek oogen zien opzetten! Doen, doen!" juichte men het plan toe. Maar Titia, indachtig aan het conservatieve deel der hotelgasten, zag den toestand niet zoo hoopvol in. Maar ze durfde er niet veel tegen in te brengen, waar ze het toch bizonder op prijs stelde, dat de kunstenaars in hun vacantie voor een liefdadig doel wilden optreden,

Egon Peltz, die er een soort sport van maakte de uitdrukking op 's menschen gelaat te bestudeeren, had met aandacht naar de afwisselende aandoeningen op Titia's gelaat gekeken,

„Ze vindt het niet comme il faut," dacht hij, en hij had een binnenpretje, „maar ze durft niets te zeggen, omdat we het con amore doen,"

Hij stak z’n geliefde pijp, die uitgegaan was, weer aan en even heftig trekkend, zei hij:

„Weet je, Kurtel, we kunnen ons concert geven in „Het Groene Duin"."

„In het café op den hoek?" vroeg Titia verschrikt, „Maar Professor, waarom niet in de concertzaal van het hotel?”

„Ten eerste," de pijp hing als een slap vaantje tusschen zijn lippen, en wapperde zachtkens heen en weer als hij sprak, „Als we in een concertzaal spelei^, moeten we ons in rok steken en we hebben een duren eed gezworen onze plunje deze vier weken niet te verwisselen voor een behoorlijk costuum.