Wending

53

„U zei s c h o o n e muziek, niet waar?" vroeg hij oolijk, „Geeft het hier dan geen schoone muziek? Men heeft toch een fanfarecorps, wie heet het ook weer? Neptunus.... wacht, daar komt der Kurtel, willen mal vragen of hij schoone muziek kan geven,”

„Was ist los, Kinder?” vroeg Kurt, die met zijn Friedchen, een klein en gratieus vrouwtje, aangewandeld kwam.

Het was vermakelijk te hooren, hoe het drietal het Hollandsch radbraakte.

Door hun jaarlijksche concerten in Holland, en de vele kunstminnende vrienden aldaar verworven, konden ze althans heel wat ervan verstaan, en daar ze den moed bezaten een vreemde taal te spreken, al kenden ze er dan ook heel weinig van, wisten ze zich ook aardig verstaanbaar te maken. Wat niet wegnam, dat de meeste jongelui, ook al om te laten zien, hoe goed ze hun Duitsch machtig waren, hun in de eigen landstaal toespraken.

Professor Peltz maakte zijn vrienden bekend met Titia's plannen.

„Ganz famos!” vond Kurt, „Mijn nederige gaven stel ik in dienst van de Barmhartigheid, Ik stel echter één voorwaarde,”

„En die is?” vroeg Titia gespannen.

„Dat ik op mag treden, zooals u mij hier ziet,” „Op die voorwaarde speel ik ook," zei Egon Peltz. „Bravo! bravissimo!" joelde de kring het origineele plan toe,