Wending

42

„In ieder geval zou ze niet zoo opgewonden doen als jij," kapittelde Wim z'n zuster.

„Hij komt natuurlijk hier, omdat Kurt Fischer er ook is. Dat zijn immers boezemvrienden," bedacht Titia plotseling.

„Kurt Fischer? Is dat niet die Berlijnsche pianist dien we in Gstaad ontmoet hebben?” vroeg Tom. „Is die hier?"

„Ja, die woont met vrouw en zoontje in Caprice, die kleine villa tusschen de duinen. Moeder en ik herkenden hem direct, toen we hem in de veranda zagen zitten. Weet je wel, dat hij het vaak had over zijn Dutzfreund, den Egóón?”

„Ja, waarachtig!" lachte Tom. „Een eenige kerel, die Fischer! en een kei van 'n ski-er. Weet je nog, hoe bang dat kleine vrouwtje van hem was, als hij de Telemark maakte?"

„Ja, en dan zei hij heel geruststellend: „na, sei rullig, Friedel, meine Hande sind versichert."

,,'n Zalig oord, Gstaad,” vond Chita. „Twee winters terug waren we er ook.”

„Ski je?” vroeg Tom vol belangstelling, en hij stelde zich al wintersche ski- en bob-geneugten voor met het meisje, dat hem hoe langer hoe meer begon te boeien.

„Dat wil zeggen," zei Wim, „ze gaat naar Gstaad om in een allermodernst ski-pak rond te dazen, maar het skiën zelf is haar te vermoeiend. De ski-leeraar doet de wanhopigste pogingen om haar wat uit d'r indolentie te kijrgen, zonder eenig resultaat.