Wending

31

goed. Och, nou ja, zij, Chita wist ook best, dat het 'm nu heusch niet in de kleeren zat, maar 't gaf toch iets prettigs aan je bestaan je goed te kunnen kleeden en met zorg uit te zoeken wat je wel of niet stond. Hemeltje, wat een hitte! daar moest je Eef voor zijn, om in zoo’n temperatuur te kunnen spelen. Wat een gemakkelijke natuur eigenlijk, die Eef. Met alles tevreden, de dingen nemend, zooals ze kwamen en zich heelemaal gevend zooals ze was, met wie ze ook om ging.

Zij, Chita, amuseerde zich nooit, als er niet iemand was, die haar bewonderde. Je kleedde je immers met zooveel meer animo als je wist, dat er iemand was die er op lette.

't Was fijn, zoo lui te liggen, met half-toegeknepen oogen en de anderen te zien rennen voor een mooien bal. Kijk die Wim smashen, dat was nou weer echt z ij n spel. Zij hield er niet van.

Wanneer zou de broer van de goudvisch verschijnen? moest een bizonder vlot type zijn. O, hemel, kwamen er maar wat jongelui in het hotel! Wat je noemt een saaie bedoening zooals 't nu was.

Die mevrouw van Haren, een typisch mensch wel. Ze had vanmorgen fijn met haar zitten praten over boeken. Reuze belezen! Maar wanhopig ouder-wetsch.

't Leek erg te boteren tusschen moeder en haar. Gek! die mevrouw van Haren was nu heelemaal geen type, dat zich aangetrokken kon voelen tot moeder.