Wending

19

„Nu niet weer dat gehol naar die Marsmannen. Dat heeft me verleden jaar ook al zoo geërgerd. En Chita, laat het jou ook gezegd zijn, ik ben niet van plan die Eef hier te inviteeren. Bedenk toch,” hij temperde zijn stem en keek tersluiks naar den grootindustrieel, „dat men connecties moet scheppen in het leven. Die Marsmannen zijn beste, brave men-schen, maar tenslotte...."

Het vuurde in Chita's oogen en Wim verbrokkelde nijdig een beschuitje.

Mevrouw Weldam knipperde zenuwachtig met de oogleden en zocht een weg om het naderend onweer te bezweren.

„Ik geloof, dat de zaal van het jaar geschilderd is,” zei ze dan, en haar wat bijziende oogen tuurden langs de wanden van de eetzaal, waar met de meest mogelijke toegevendheid van nieuw schilderwerk niets te ontdekken viel.

Waarop de kinderen Weldam in een onrespectvol lachen uitbarstten en hun vader, in een plotselinge verteedering zei:

„Jullie hebt je goeie moeder niet uit te lachen, begrepen? Als jullie onzen leeftijd hebt, zijn je oogen ook niet meer zoo scherp."

Waarop zijn vrouw hem een van die dankbare blikken toewierp waaruit al haar slaafsche verknochtheid sprak van de jaren waarin haar Cor van meesterknecht in een timmermanswerkplaats was gestegen tot aannemer van groote bouwwerken. Zoo-als ze nu naar hem opkeek, had ze ook gekeken toen