Wending

18

„Ik zal kijken wanneer ik wil, brutale aap! Is die zoon niet met jou in het corps?"

„Ja, maar die zoon is er niet bij. Ze zijn met de dochter. Daar komt ze juist binnen.”

Meneer zette z'n gouden lorgnet op, keek naar het tafeltje van den Groot-Industrieel van Eerden.

„Ja, inderdaad. Chita, ken jij de dochter niet?” „Ja, ik ben met die stijve hark op dansles geweest. Een trotsch ingebeeld nest.”

„Jullie hebt op iedereen wat,” knorde haar moeder, die direct voelde, dat een kennismaking met de van Eerden’s haar gestrengen heer en meester niet onwelgevallig zou zijn.

„Mouche heeft kennis gemaakt met hun blaffer,” zei Pim, die voor haar twaalf jaren erg bij was en onmiddellijk iets door had.

„Wordt je iets gevraagd?” snauwde haar vader. „Neen, maar ik dacht...."

„Je hèbt niets te denken," imiteerde Pol haar vader. Een tweede draai om haar ooren deed haar voorloopig zwijgen.

„Kinderen, kinderen, wees toch eens rustig,” zuchtte mevrouw en ze lepelde haar bouillon op met een gezicht of ze naar het schavot gevoerd werd, „Die moeder!” fluisterde Pim. „Wat doen we nou?" „Mams, mogen we vanmiddag naar de Marsmannen?” vroeg Pol.

Meneer Weldam, z'n voorhoofd één plooi al plooi, de gouden lorgnet scheef op z'n neus — teeken van verstoordheid — bromde: