Wending

122

Friedchen, het sentimenteele vrouwtje, was snikkend naar beneden gekomen.

„Dat kan ja, niet goed zijn," had ze gezegd. „Die liebe Chita is zoo.... zoo.... ueber-irdisch, nicht?"

Maar Egon had haar uitgelachen en gezegd, dat herstellenden meestal te zwak zijn om zich te toonen zooals ze waren voor hun ziekte.

„Das Madel moet lucht happen en stevig eten! één liter bloed meer und das ueber-irdische ist fort!"

Chita was geen charme van hem en dat ze hem die laatste weken nog van Titia’s bijzijn beroofd had, vergaf hij haar heelemaal niet,

„Ik word een oude knorrepot," verweet hij zichzelf, „Maar, tenslotte zijn er niet zoo heel veel men-schen waar ik om geef, en deze Titia heeft een apart plaatsje in mijn hart, al is ze er zichzelf in het minst niet van bewust. Ik hoop, dat ze haar huis krijgt en voor mijn part vijftig baby’s erin om te verzorgen. Maar deze laatste dagen had ze zich wel wat meer om mij kunnen bekommeren,"

Ze vertrokken tezamen, de Fischer's en Egon Peltz, Al wat er nog over was van de gasten zou hen wegbrengen tot het naaste dorp, waar ze op den trein zouden gaan.

In de hall was het een gegons of het hartje seizoen was.

„Frau Friedel," smeekte Wim. „Singen Sie uns noch einmal das, „darf’i, darf'i?"

Maar Friedel zei, dat ze niet zingen kon, want ,,ze moest tranen"!