Wending

110

„Trek jij daar dan heen!" snauwde Tom, „en zit niet zoo op je stoel te wiebelen, je maakt me stapel! Hemel! wat gebeurt daar!" Een geluid van glasscherven, die neervielen, „De service-deur!" zei berustend de portier. „Dat is ieder jaar hetzelfde gezanik!" Tom zag bleek om z'n neus. „Scherben sind Glück!" Egon Peltz, die onverstoorbaar z'n pijp had zitten rooken, knikte Tom bemoedigend toe. „Gaan jullie mee een partij biljart spelen?" noodde hij dan.

Tom keek hem verwoed aan.

„Hoe kon die kerel nu aan biljarten denken, terwijl de specialist nog boven was,” dacht hij nijdig.

„Je maakt Chita niet beter met zulke doodgravers-gezichten te zetten," lachte Egon Peltz. „Toe, kop hoog, boys, Chita is jong, en ze zal er heusch wel doorheen komen.”

Tom trampelde, Wim kauwde, Henk wiebelde en ze maakten zich nijdig op dien harteloozen Professor, die daar maar onverschillig zat te dampen.

Daar kwamen, in geanimeerd gesprek, de beide doktoren naar beneden.

De kring spitste de ooren, nu te kunnen verstaan wat die twee met elkaar smoesden!

Nog even bleven ze praten, dan drukten ze mekaar stevig de hand en weg reed de auto.

Wim, in z'n kwaliteit van broer van de patiënte, stond gewichtig op, stelde zich voor aan dokter Boomstra, vroeg uit naam van alle vrienden hoe het met zijn zuster ging.

„O, dat gaat best,” zei opgewekt de dokter. „Ze