Wending

109

Eef. „Nou, om je de waarheid te zeggen, ik zit ook niet op fluweel! Chita is zoo’n erg teer poppetje,"

Eigenlijk was de heele stemming er uit nu het middenpunt van hun kring ziek was. Ze bungelden rond, hadden geen zin om iets te beginnen en klampten iedereen aan, die berichten van de patiënte kon hebben.

Toen laat in den middag de auto van den specialist voor het hotel stilhield, loeide de storm om het huis en regenvlagen kletterden tegen de ruiten.

„Goeie hemel, wat luguber!" zei nerveus Tom, die nog niet van zijn plaatsje in de hall was weggeweest. „Die specialist kijkt ook al somber en dan dat gehuil van dien wind. Pim! hou toch eens op met dat gebal! telkens die tik op den vloer is om dol te worden!”

„Jakkie, zeg, wat moet ik dan doen,” drensde Pim.

„Je gemak houden, zeg!” snauwde Wim, die — een gewoonte van hem als hij zenuwachtig was — hevig den binnenkant van z'n wang bekauwde.

„Toe, zeg, doen jullie niet zoo ongezellig," zei Eef, die maar bleef hangen om te hooren hoe het oordeel van den specialist zou luiden. „Kom hier, Pim, gaan we een spelletje doen."

In de hall, met alle terrasdeuren dicht, was het van een broeierige hitte en het leek wel of iedereen juist naar dit plekje trok.

,,'t Lijkt hier wel een bijenkorf,” bromde Henk van Tiele.

„Waarom plakt alles eigenlijk hier? Of er geen conversatiezaal bestaat!"