Wending

107

„Ik vrees," zei de dokter langzaam, „bij uw dochter een longontsteking te moeten constateeren,"

„Longontsteking!" schrok hij op. „Hoe zou ze daaraan komen? Een sterk gezond meisje! Dat moet een vergissing zijn! Misschien heeft m'n vrouw u angstig gemaakt. Die ziet de dingen a 11 ij d erger in, dan ze zijn."

De dokter stond op het punt kwaad te worden, maar hij was een gemoedelijk man, en daarom zei hij kalm:

„Uw vrouw heeft mij niets gezegd, het onderzoek wees uit, dat uw dochter — waarschijnlijk door een verwaarloosde kou — een longontsteking opliep."

De kalme toon miste de uitwerking niet en vader Weldam pakte in.

„Wat moet dat nu? Kan ze hier verpleegd worden? Longontsteking en dan in een hotel! dat gaat toch niet! Is er hier een goed ziekenhuis in de buurt?”

„Een ziekenhuis," zei verontwaardigd mevrouw Weldam, „Het kind blijft hier en i k zal haar verplegen."

Pa Weldam dacht dat de wereld onderste boven werd gekeerd. Was dat zijn lijdzame Co, die in alles z ij n meening vroeg en respecteerde?

Een dergelijke toon was hij niet van haar gewend,

„Mevrouw en ik hebben dit alles al besproken en geregeld. Bij een goede verpleging kan uw dochter hier rustig blijven, de kamer is aan den zonkant en ruim. Mevrouw, ik stuur u dan even de gewaste taf