Wending

101

waar natuurlijk! moeder en mevrouw van Haren zaten.

„Kindjelief, wat zie je bleek," schrok mevrouw Weldam.

„Ja, ik ben doodziek! is ’t nu goed moeder?" lachte Chita en ze ging meteen naar haar kamer.

„Ik geloof, dat ze werkelijk niet goed is," zei ongerust haar moeder. „Ze ziet er al een heel tijdje slecht uit. Vind je niet, Mies?"

„Och,” ontweek mevrouw van Haren, „ze is misschien wat moe van al het pret maken.”

„Maar ze hoest zoo vreeselijk. Ik maak me erg ongerust over haar."

„Nu ja,” lachte mevrouw van Haren gemoedelijk, „jij bent nogal gauw ongerust, ’t Zal zoo’n vaart niet loopen. En laat haar vooral niet merken, dat je in angst zit, dat kunnen meisjes van haar leeftijd heele-maal niet hebben. Geloof me, Coba, ze willen niet bemoederd worden, de moeders moeten ze wat weten los te laten.”

„En als ze nog niet in staat zijn om op zichzelf te passen?"

„Dan moeten ze zich net zoolang stooten en wonden tot ze het wèl kunnen. Ik geloof vast en zeker, dat Chita en jij elkaar veel nader zouden komen als je meisje eens een poosje in een vreemde omgeving zou zijn en niet zoo altijd onder moeder's beschermende vleugels.”

„Ze gaat het volgend voorjaar eenige maanden naar Engeland, voor haar examen, weet je, Ik kan