In het gareel

97

wel noodig. Wij gaan niet flink genoeg tegen haar gepieker in.”

„Lodewijk!” commandeerde Corry, „laat m’n auto voorkomen, we gaan een beetje geschiedenis leeren.”

Lodewijk, vermaakt, schikte zich vol hoofsch-heid in de rol van kamerheer van Hare Majesteit en haar mantel over z’n arm nemend, geleidde hij haar naar de wachtende auto, waar Valentino, een sigaret in den ondeugenden mond, rustig zat te wachten.

„’t Is vast een vermonde prins of zooiets,” zei Corry. „Straks schaakt hij me en brengt me in een onderaardsch paleis.”

„Wat ben je nog een bakvisch!” Lodewijk probeerde streng te kijken. „Meisjes van jouw leeftijd dwepen niet meer zoo.”

„Ik    zal dwepen en fantaseeren    al ben ik honderd,    dat weet ik zeker.    Leve de    romantiek!    dol

ben ik er op. Wat mij betreft mogen alle romans goed    eindigen. Ik heb,    wat je    zoo noemt,    de

smoor in, als ze mekaar niet krijgen.”

„Dit past niet erg bij je moderne begrippen van: „wij vrouwen van tegenwoordig kunnen dat allemaal wel doen,” vond hij.

„Waarom niet? Het sluit de goede, oude romantiek niet uit. Al zijn wij meisjes van dezen tijd veel zelfstandiger, zitten we niet, piekend aan onze uitzet, te wachten tot hij, het almachtige wezen, komt, we zijn geen haartje minder dweepziek dan onze    over-grootmoeders,    alleen,    we voeren,    al

wachtend, wat uit, verdoen onzen tijd niet in piete-peuterigheidjes. Hè, ik stik bijna in dat woord!”

In het Gareel.    7