In het gareel

96

kan.

Ze reden door Versailles, het aardige, oude stadje, lieten de auto stilhouden voor één van die café’tjes, die er luguber uitzien, maar waar, als men er eenmaal in is, een geest van verbroedering heerscht, die men haast nergens anders treft.

Hier, temidden van werklui, officieren, artisten, gebruikten ze hun koffie en Corry was direct in een levendig gesprek gewikkeld met „Madame,” die er een grooten Belgischen herder en een grif-fon op nahield.

Mary bewonderde het gemak, waarmee Corry zich bewoog te midden van de meest vreemde elementen. En iedereen was lief tegen haar, ze scheen alle harten direct voor zich te winnen.

„Wonderlijk wezentje,” dacht Mary, „ik zou er wat om geven, als ik me zoo gemakkelijk kon bewegen.”

Weer viel het haar op, hoe Lodewijk net als in de Döme, onafgebroken naar Corry tuurde.

„Ik zou wel eens willen weten, hoe hij over haar denkt,” peinsde ze voort. „Wat zijn wij drieën toch gesloten, heel dicht staan we bij elkaar en toch weet de een zoo weinig van den ander.”

„Mary!” galmde Corry, midden in haar gesprek met de madame, „zie je ze weer vliegen?”

Mary schrok op.

„Daar moet je maar niet te veel op letten,” zei ze zacht, „zoo af en toe ben ik absent.”

„Maar ik wil, dat je er bent!” lachte Corry, en met twee gebalde vuistjes hagelde ze op Mary’s rug.

„Kostelijk,” vond Walter, „zooiets heeft de merel