Het hol van Kaan

Karel knipte geheimzinnig tegen z’n makkers.

„En öf, mijnheer,” zegt hij. „Maar, ’t is nog een verrassing voor m’n vrienden, ik mag niets vertellen.”

Nu haalt Karel een zak vol heerlijke bruidsuikers uit zijn schooltasch en begint te presen-teeren.

Mijnheer treft een ulevel, waaromheen een papiertje zit met een rijmpje er op.

„Toe mijnheer, leest u voor,” roepen de jongens.

Mijnheer leest het fraaie twee-regelige gedicht en begint dan hard te lachen.

„Toe, mijnheer, toe,” dringen de jongens, „leest u nu voor.”

Onder ademlooze stilte leest mijnheer op tra-gischen toon de volgende fraaie dichtregels voor: Juffrouw, al kijkt u nog zoo raar,

De huwelijksschuit ligt voor u klaar!

Een uitbundig gelach breekt los, dèt is ook al te mooi!

„Dat slaat als een tang op een varken,” gilt Ambro. „Mijnheer is geen juffrouw en mijnheer is al lang getrouwd. O, wat is ie fijn!”

Mijnheer laat ze eens even uitlachen en dan gaan allen weer aan ’t werk.

Maar den jongens duurt deze morgen zoo eindeloos lang en telkens moet Karel z’n horloge raadplegen om zich te overtuigen dat ’t nu heusch nóg geen twaalf uur is.

Eindelijk is de morgen dan toch om en hollen de jongens uitgelaten de straat op.

70