Het hol van Kaan

we verdeelen ons en gaan er dan bij twee of drie tegelijk in.”

En zoo gingen dan dien avond de roovers naar den Dierentuin.

Eenigen kregen nog een waarschuwing van de suppoosten om er tegen half acht uit te gaan, waarop dan keurig-beleefd: „Zeker mijnheer” geantwoord werd.

Toen slopen ze hun hol binnen waar ze Am-bro al vonden, die ze toebeet:

„Nou koest houden, hoor! Als ze ons in de smiezen krijgen, zit er langer op dan een maand en mogen we misschien heelemaal niet meer in den Dierentuin.”

Ze hielden zich om den tijd te dooden, onledig met het lezen van de vreeselijke avonturen van Buffalo Bill, die met zijn paard in een afgrond stortte en toch weer behouden te voorschijn kwam.

Maar, anderhalf uur wachten is geen kleinigheid en ze begonnen zich gruwelijk te vervelen.

Je kon warempel niet eens je kop buiten ’t hol steken, want ’t was nog klaarlichten dag en geen van hen vertoonde eenige uiterlijke kenmerken van een mensch van 16 jaar.

Wat een vreugde dus, toen eindelijk de eerste ton en der muziek weerklonken.

„Dat is de gladiatoren-marsch,” zei Ambro.

Een paar jongens begonnen mee te zingen.

„Wat zijn dat voor beesten,” vraagt Paul.

„Ezel, dat zijn zwaardvechters uit den ouden tijd,” zei Wim.

40