Het hol van Kaan

Ze schuifelden met hun voeten en liepen heen en weer, zoodat de buren werkelijk dachten, dat ze weg waren.

Toen haalde Ambro een touw uit zijn zak, en maakte aan het einde daarvan een groote lus.

De jongens volgde vol belangstelling zijn bewegingen.

„Zoo, dat is klaar,” zei Ambro. „Nou moet jij me helpen, Chris. Als ik onder de bank kruip om oome Janes z’n voet in die lus te krijgen, moet jij die overgebleven poffertjes op je vork doen en als je dan de vork in de hoogte houdt en er een mep tegen geeft met je andere hand, dan vliegen de poffers die menschen hiernaast om hun ooren. En dan heb ik m’n handen vrij en zal je oome Janes een buiging zien maken. Maar dan weghollen, hoor! Want ze zullen ons even achterna rennen!”

Chris was onmiddellijk bereid en zachtjes ging hij op de bank staan om op het eerste sein van Ambro den aanval te beginnen.

Intusschen was Ambro onder de bank gekropen.

Tusschen de twee kamertjes was aan den onderkant een groote spleet open en daardoor waren de beenen van de buren zichtbaar.

Heel voorzichtig sloeg nu Ambro de lus om den schoen van „Oome Janes”, die met de beenen over elkaar rustig zat te dommelen.

„Chris,” fluisterde hij. „Gooien!”

Hup! vier welgemikte, dikke poffers vlogen naar alle kanten in de gezichten van de verbaasde buren.

239