Het hol van Kaan

op haar rug en de groote zijden keelband-strik is voor haar gezicht geschoven.

Door de schokkende beweging zijn ook de haarspelden haar ontrouw geworden en glijden een voor een in ’t zand.

Hierdoor komt een ongelukkig dun vlechtje vrij, dat in dartele sprongen op haar rug danst.

De jongens op den kameel schateren het uit van lachen.

Door het voorval is de cirkel verbroken en loopen de dieren verward door elkaar, hetgeen de jongens wel zoo aangenaam is.

Maar nu komt er hulp opdagen voor de juffrouw en dezelfde man, die Ambro achterna rende bij den bewusten ezelrit, brengt nu het paard tot kalmte en helpt de juffrouw afstijgen.

Het goede mensch is bleek van schrik en het is een wonder, dat ze bij deze vreeseiijke beproeving in haar regelmatig leventje haar tegenwoordigheid van geest heeft weten te behouden.

Als ze eindelijk behouden op den grond staat, zucht ze:

„Heeremetijd, nooit meer van me lefe op een paard, is dat schrikke! ik doch nog wel asdat er geen gevaar was. Heeremense, wat had dat leelijk kunne afloope!”

Ze komt nu tot de ontdekking, dat haar kapsel zich heeft begeven en schaamt zich voor de omstanders, nu haar armzalig vlechtje en het afgezakte kapothoedje haar zoo belachelijk maken.

Een heer, die brullend van ’t lachen de heele

233