Het hol van Kaan

lang in zijn voornemen, bij de eerste de beste gelegenheid wraak te nemen op „die kleine niks-nutters”.

Ambro hoopte den toestand nog met een grap te kunnen redden en zei:

„Waar gaat de reis heen, Kees ? Mogen we niet mee ? We zullen niet snoepen van de chocolade vla in je bootje.”

„Ja, hou je gebbetjes maar voor je, kwaje aap,” snauwde Kees hem toe. „Hoe komme jullie hier?” „Met een extra trein uit New-York,” zegt Chris, die, als ie ziet, dat de zaak tóch verloren is, brutaal wordt.

„Ik zal rapport van jullie make en je name hoef ik niet te wete, want die weet ik als te best. Jullie benne bekend als de bonte hond, en as je nou denk, ons altijd te glad af te zijn, dan bin je d’r naast. Jullie binne nou zuur, reken maar!” Ambro valt nu in theatrale houding op zijn knieën en smeekt op zonderlinge wijze om genade: „Kees, Kees, Kees, je hebt er water bij gedaan!” „Maar wil ik je nou es in ernst vertellen, waarom we hier zitten,” zegt Chris.

„Ik heb met je smoessies niks niet te make,” zegt Kees woedend. „Jullie zalle d’r wel meer van hoore.”

„Een sigaar, Kees, vóór je weggaat,” zegt Ambro en hij steekt een takje van een boom in de hoogte.

„Dekselsche aap,” vaart Kees uit. „Wat let me, of ik geef je daar ’n pak op je broek.”

„Niet doen, Kees, niet doen,” sart Ambro. „Dan

217