Het hol van Kaan

■

Wel vijf minuten lang heerscht er de diepste stilte en met wederzijdsche bewondering voor deze algeheele rust, kijken de jongens elkaar in spanning aan.

Hun geduldig wachten wordt beloond. Een stevige rat schiet met een telkens afgebroken vaart rrrtsss langs den muur.

Zóó is hij op zijn hoede voor dreigend gevaar, dat hij zich telkens onbewegelijk houdt, en, geen onraad bespeurend, weer snel vooruit schiet.

De jongens behoeven zich nu geen geweld meer aan te doen om stil te zijn. Ademloos bespieden ze, met groote tintelende oogen, iedere beweging van hun prooi.

De rat loopt z’n noodlot tegemoet, hij is den bak met maïs genaderd.

Als een pijl uit den boog, schiet Chris met zijn cape vooruit, de jongens volgen hem. En de rat vliegt in volle vaart terug langs den muur, maar Chris is hem vóór, en juist, als het dier het gangetje oversteekt werpt hij handig de cape over hem heen en begint luid schreeuwend, een woesten oorlogsdans boven op hem.

De jongens volgen direct zijn voorbeeld en als een troepje Indianen om een gevangen blanken broeder, zoo voeren ze hun krijgsdans uit.

De rat, die niet weet, hoe hij ’t heeft, wijst door sprongen de plaats aan waar hij zich onder de cape bevindt en iedere sprong, wordt beantwoord met een trap naar zijn kant.

„Hou op, jongens, da’s wreed,” roept Paul met

147 i