Het hol van Kaan

Boven van de gaanderij weerklinkt zoo’n salvo van toejuichingen, met uitroepen als „leve Karel”, dat ditmaal het publiek niet vertoornd, maar lachend naar boven kijkt.

Temidden van dit tumult verschijnt eensklaps de zaal-chef op het podium, die het meiske, dat Karel begeleidde, een mooien bouquet aanbiedt.

Het meisje is geheel verlegen door deze bloemenhulde en neemt den bouquet aan, als ware het een natte parapluie.

Dan verlaat het tweetal, onder hernieuwde toejuichingen het podium.

Ze nemen hun plaatsen op de daarvoor gereserveerde eerste rijen weer in.

Het meisje wordt direct door de andere meisjesleerlingen bestormd met de vraag .van wie ze die bloemen wel heeft, ’t Is immers een gebeurtenis dat iemand op een uitvoering van de muziekschool bloemen krijgt.

„Toe Dien, zeg dan eens, van wie heb je ze,” zegt haar buurvrouw.

„Gut kind, ik weet ’t niet, ik ben zelf zoo verbaasd.”

„Daar hangt toch het kaartje!”

„Dat had ik niet eens gezien.”

Dit heele tooneeltje wordt van boven, door de bende, met speuroogen gevolgd. En al hooren ze niets van het gesprek daar beneden, de drukke gebaren zeggen hun genoeg.

Intusschen heeft Dina met bevende vingers het kaartje uit de enveloppe gehaald, en tot groote

137