Het hol van Kaan

De zaal is stampvol. Familieleden en vrienden der jeugdige executanten zitten allen in spanning te wachten op de dingen die komen zullen.

Op de galerij zitten de roovers uit het Hol van Kaan allen naast elkaar. Ze wisselen groetjes met schoolvriendjes en gedragen zich zeer behoorlijk.

„Daar heb je Karel,” roept Ambro, als hij de familie Boekers de zaal ziet binnentreden.

„Tsjonge, wat ziet ie d’r piekfijn uit,” zegt Puckie bewonderend.

„Kijk es, hij heeft een lèf-doekie in z’n jaszak!” lacht Chris.

„Da’s om z’n viool af te vegen,” verdedigt Paul direct.

„Nou, ik begrijp wel, dat ie d’r zijn gaffel niet in snuit,” zegt Chris beleedigd.

Het concert wordt geopend met een vierhandigen marsch, gespeeld door twee kleine meisjes, die als ze voor de piano zitten, als twee druppelen water op elkaar gelijken.

„Kijk daar es,” galmt Puckie.

„De Siameesche tweelingen!”

„Hou je kop,” roept Ambro.

„Straks worden we d’r nog uitgetrapt.”

„Ik had een strikkie aangedaan als ik haar was,” fluistert Piet, doelend op een reusachtig haarlint van een der spelende slachtoffers, een lint, schier grooter dan haar kopje.

„Karel krijgt straks ook een lintje in z’n kuif,” grinnikt Ambro.

132