Mieke van 'De Klaproos'

100

plaatjes halen, moet je eerlijk zeggen, of het Schund is.” En Hans liet even later de nieuwste schlagers op Jazz-gebied draaien, waarbij Alfred eerlijk toegaf, dat ook in dit genre veel goeds bereikt werd.

Maar Cornelia vond ze afgrijselijk en zei, dat een dergelijke cacophonie haar deed denken aan het gehuil van een troep losgelaten wilde beesten.

„Dansen!” beval Jenny en ze doofde haar sigaret. „Afschuwelijk!” Cornelia zei het met afgrijzen, toen ze het dansen in de andere kamer van Jenny en Hans volgde. „Kunnen jullie nu iets moois vinden in dat monotoon geschuif? Heusch, ik heb wel moeite gedaan er het mooie in te zien, maar ik kan het niet. En dan de ongelukkige gezichten, die ze er bij trekken! ’t Is of ze naar het schavot worden gevoerd.”

„Ik vind het strakke rhythme, dat er in de nieuwe dansen is, wel mooi,” vond Nini. ,,’t Is eigenlijk een en al rhythme en wie er geen gevoel voor heeft, kan nooit de dansen van nu in de perfectie uitvoeren.”

„Ach,” zei Cornelia en haar wakkere, eerlijke oogen kregen een weemoedige uitdrukking. „Er is zooveel in den tegenwoordigen tijd, dat ik niet mooi kan vinden en waar ik me niet bij aan kan passen. Laat ik dit er dan maar bij voegen. Ik voel me met mijn zes en dertig jaren soms een vrouw van zeventig. Al die jonge menschen met hun felle kritiek op al wat in hun oogen verouderd is, ze stemmen je zoo weemoedig. Je hebt het gevoel, dat het, zooals het nu is, toch niet kan duren en hoe zal de reactie van al dit opgeschroefde, egoïstische, alles durvende, zijn?”

De gramofoon zweeg en de dansenden kwamen naar binnen.

„Hoe laat is ’t, luidens?” vroeg Jenny. „Zes uur? ik moet eigenlijk weg wezen. Maar ik vind het zoo saai, als de tafel gedekt staat, te moeten wachten tot mijn husband soms pas