Mieke van 'De Klaproos'

97

mensch kon geven. Wat een hemelsbreed verschil met Alfred, die zoo rustig en beschaafd was. Die Hans, dat ongemanierde jog, kon beter een broer van Nini zijn, die ook spotte met al wat manieren en beschaving heette.

Het schoot plotseling door Cornelia’s brein, dat de mésalliance, waar Jacoba het altijd over had, niet door Nini begaan was.

Maar de thee, die onberispelijk door Mieke verzorgd was, deed Cornelia weer in wat milder stemming komen en Hans, dien het opviel, dat Nini wat bleeker dan gewoonlijk was, hield zich kalm, vertelde van zijn leven in Berlijn en begon bijna wat in de gratie te komen bij de strenge nicht.

„Toch,” Hans hapte met smaak z’n zesde petit four naar binnen, „hoe goed ik me ook kan schikken in het leven daar, soms verlang ik terug naar Holland. Jullie leeft toch maar in Abraham’s schoot en je ziet hier betrekkelijk weinig van de malaise.”

„O, hemel, waar gaat hij naar toe,” dacht Nini, die wonder boven wonder het gesprek gevolgd had.

„Als u nagaat,” hij deed een aanval op het bonbonbakje en boog zich vertrouwelijk naar Cornelia, „dat er daar vrouwen uit uw stand zijn, die in de tea-rooms van de groote warenhuizen bedienen. Och neen, u kunt u dat heelemaal niet indenken. Stel u voor, dat ik verleden week Zondag — mijn kamers zien uit op een cour — een afwisselend programma had van zeer talentvolle violisten, zangers, athleten. Er was een vrouw — een dame op end’ op — die met haar drie kinderen plastische dansen uitvoerde. Denkt u dat eens in, mevrouw, en dat op de straat! Die vrouw was het aan te zien, dat ze zéér goede tijden had gekend en ik heb me laten vertellen, dat ze van eerste familie is. En al die men-schen zijn dankbaar als men ze een paar Mark geeft. Zulke dingen maken je triest en dan komt het verlangen op naar

Mieke van de Klaproos.    7