Mieke van 'De Klaproos'

96

rust van dit gelukkig goed geordend vertrek, voelde Cor-nelia haar verontwaardiging wat zakken.

Alfred vertelde van zijn werk en in volle belangstelling zat ze te luisteren, blij, dat hij zich zoo goed voelde en zich weer geheel aan zijn werk kon wijden.

„Blijf je bij ons middagmalen?” vroeg Nini plotseling.

Deze vraag had haar van Cornelia’s komst af bezig gehouden en in stilte hoopte ze, dat Cornelia andere plannen koesterde. Want wat moest het worden als ze bleef? Maar’ was niet in staat een behoorlijk verzorgd diner samen te stellen en de rosbeaf was aangebrand.

„Het was mijn plan,” zei Cornelia langzaam. „Maar je hebt al een gast... en... ik kan ook naar de van Sevenaers gaan...”

„Geen denken aan,” haastte Alfred zich te zeggen. „Je blijft hier en eet a la fortune du pot mee.”

Nini kreeg het bepaald benauwd en al haar hoop was op Mieke gevestigd.

Van beneden klonken gong-slagen, die dreunend door hall en portalen galmden.

„De thee is zeker klaar,” zei Nini bedeesd.

Alfred had schik in haar verlegen gezicht.

„Die vrouw van mij! wat zit ze in de knel,” dacht hij. „Cornelia is gewoon haar geweten.”

„Je treft het niet, Cornelia,” zei hij dan.

„Hans is een geweldige lawaaimaker. We laten hem maar zoo’n beetje uitrazen, dat is de beste manier om hem kalm te krijgen. Maar je mag niet weg gaan, vóór je hem hebt hooren spelen. Dan krijg je een anderen kijk op mijn jong-sten broer.”

Er klonk trots uit zijn stem en het deed sympathiek aan, vond Cornelia. Maar in haar afschuw voor al wat in haar oogen onbeheerscht en onopgevoed was, kon ze niet aannemen, dat Hans’ spel haar een anderen dunk van het jonge