Mieke van 'De Klaproos'

94

ze hem nakeken, want hij had nog gauw even Maar’s hoed achterstevoren op z’n gekken bol gezet en haar boodschappenmand onder den arm genomen.

„Hans!” proestlachte Mieke. „Je kunt zoo toch niet over straat.”

„La’ gaan,” ried Maar’. „A-je d’r wat van zeg doen ie ’t juist.”

Maar’ bleek menschenkennis te bezitten, want toen ze hem rustig lieten gaan, zette hij Maar’s hoed boven op het electrische ganglampje en mikte de boodschappenmand de keuken weer in.

„O, o, wa’ toch ’n pias!” zuchtte Maar.

Mieke, vlug, zette theewater op, hielp Maar’ de keuken aan kant maken.

„Wat is ie anders knap, hè, Mieke?” zei Maar’, die op d’r knieën lag te dweilen. „Oogen als kersen en da’ mooie zwarte haar! Me konne ’t wel es van ’m te pakke krijge, zeg!”

„Och, mal schaap!” Mieke voelde hoe een blos naar haar wangen schoot en wrevelig zei ze: „Er is geen grein ernst in hem, voor een oogenblik is hij wel grappig maar altijd dat flauwe gedoe te moeten aanzien, zou me toch bar gaan vervelen.”

„Je zal d’r mee gestraft worden,” vond Maar’ en ze wrong met handen als bieten „me dweil” uit.

Met een plotselingen blik van haar handen naar de goed verzorgde handjes van Mieke vroeg ze opeens:

„Hoe hou jij je handen toch zoo mooi, Mieke? Je zit er toch ook veel mee in ’t water!”

„Door ze ’s avonds met glycerine in te wrijven.”

„Mö’k stiekem doen, anders vraag moeder of ’k mal ben. Zeg, Mieke, hê-je gezien, dat Aagt Duin d’r eige poeier? van de week op cath zat ze met zóó’n witte kokkert van ’n neus.”

„Moet zij weten.”

,,’t Staan anders wel eenig, mooier as zoo’n glim-dop!”