Mieke van 'De Klaproos'

68

„Jakkes, wat had ze zich kinderachtig gedragen! had ze niet wijzer moeten zijn en Maar’ door vriendelijkheid aan het verstand moeten brengen, dat ze ongelijk had. Dominee had het juist gisterenavond over verdraagzaamheid. Hij had zoo mooi gesproken, alle meisjes waren er van onder den indruk geweest. En hoe hadden Maar’ en zij zijn woorden in praktijk gebracht! Bah! dat zou haar niet weer gebeuren, ze zou liever probeeren Maar’ een beetje te beschaven, dan hielp ze Nini meteen.”

„Daar ben ik al!” Maar’ koerste hijgend naar binnen, schoof vergevensgezind het pakje thee naar Mieke toe.

„Dank je vriendelijk. Zeg, Maar’ wat hebben we misselijk gedaan! En dat, na wat dominee gisterenavond op catechisatie zei.”

„Nou, zeg.” Maar’ keek verlegen voor zich. Daar had ze nou geeneens aan gedacht. „Me mot’ maar geen ruzie meer maken, wat Mieke?”

„Aan mij zal het niet liggen, hoor! Nou, vooruit, geef me de vijf, kameraad!”

De vrede was gesloten en Maar’ zag het oogluikend toe, dat Mieke thee zette en die mee naar binnen nam.

„Ik kom je straks wat lekkers brengen,” beloofde Mieke. Maar’ was op het punt te zeggen, dat „d’r mevrouw” daar zelf wel voor zou zorgen, doch denkend aan dominee’s woorden, slikte ze het booze gezegde maar in.

Even later kwam Mieke joyeus met den theepot de kamer inzeilen, waar de visite druk pratend bijeen zat.

Ze had juist een vroolijk woord op de lippen, toen ze plotseling verstarde bij den wat feilen kijk van de twee meisje van Sevenaer, die ze wel van naam kende, maar nooit nog ontmoet had.

Nini, geamuseerd door Mieke’s verschrikt gezicht, zei gewild ongedwongen:

„En dit is nu Mieke Tan de Klaproos.”