Mieke van 'De Klaproos'

66

Ze ging naar de keukenkast, terwijl ze in haar rug Maar’s moordende blikken voelde priemen.

„O, er is geen thee in de bus,” zei ze dan verbaasd.

Op de aanrecht, bij meerdere zakken, die nog niet geleegd waren, zag ze een pakje thee liggen. Ze wilde het juist oppakken, toen Maar’ er als een tijger naar toe sprong en het zakje voor haar neus weg griste.

„Als er thee gezet mot worde, zal ik ’t wel doen!” Maar’s stem klonk heesch en rauw. „Al da’ gepottekiek in me keuke hang’ mijn al lang me keel uit!”

Mieke, die innerlijk woedend was over Maar’s optreden, trachtte kalm te blijven.

„Maar’, doe niet zoo kinderachtig,” zei ze rustig. „Ik doe het toch niet om je te plagen, alleen maar om je het werk wat te verlichten, je hebt het heusch druk genoeg.”

Maar deze op kalmen toon gesproken woorden vielen niet in goede aarde. Maar’ wenschte op dit oogenblik geen vriendelijkheid. Maar’ wilde een malsch ruzietje.

„Jij hep niks in me keuke te make,” treiterde ze. „Gaan jij maar bij de servite, kouwe drokkiesmaker!”

Het begon Mieke te vervelen. Het kind werd onmogelijk, vond ze, en resoluut op Maar’ toestappend, trachtte ze haar het pakje thee af te pakken.

„Blijf af!” tierde Maar’ en ze hield stevig vast.

Mieke, nu woedend, deed een tweede poging het haar te onttrekken.

Als twee nijdige honden, die om een been vechten, zoo trokken ze aan het pakje thee, waarvan de verpakking tamelijk solide bleek te zijn.

„Laa’n je los!” brulde Maar’.

„Geef je ’t hier!” beval Mieke.

Toen begaf zich het papieren zakje en scheurde uiteen.

De thee viel eruit en kwam juist terecht in een teil met zeepsop.