Mieke van 'De Klaproos'

65

hangt. Maar al die kleine huishoudelijke belangetjes, die neem ik niet zoo hoog en dan vergeet ik ze ook gladweg.

Ik geloof, dat Fred ’t wel naar vindt, want hij is op al z’n spullen zoo nauwkeurig en netjes. Ik zal probeeren m’n leven te beteren.”

De huisbel ging over en even later annonceerde Maar’, die de bezoekers in de kleine hall had gelaten, met een stem als een schuif-trombone: „d’r is vollek voor ui”

„O!” riepen verschrikt Nini en Mieke tegelijk en Nini snelde naar de hall om te trachten de ontvangst wat cere-monieeler te maken.

„Maar’ doet ’t er om,” dacht Mieke. „Zóó onbeschoft is ze nooit. Als Nini er nu toch maar eens flink tegen in gaat.”

Ze ontsnapte door de andere kamer, ging Alfred zooals ze beloofd had, waarschuwen, dat het hooge bezoek er was en begaf zich dan naar de keuken om het theewater op te zetten.

Net doende, of ze Maar’s kwade toet niet zag, zei ze opgewekt:

„Zoo, Abrikozenmaartje, ik kom beslag leggen op den fluitketel.”

„Niks noodig,” gromde Maar’, ,,’t Water staan temet al te koke.”

„Prachtig! dan kan ik straks thee zetten. Ik strijk zoolang even bij je neer. Kan ik je ook helpen met zilver poetsen?”

„Maak je handen maar niet vuil,” smaalde Maar.’

„M’n handjes zijn gewend aan hard werken,” zei Mieke en ze bleef vriendelijk.

Even later floot als een verdwaasde kanariepiet, de ketel.

„Gauw den dop er af!” riep Mieke en ze sprong op. „Maar’, waar staat de theepot? O, laat maar, ik zie ’m al!”

Kalm nam Mieke den theepot op, deed er heet water in en spoelde dien om.

Mieke van de Klaproos.