Mieke van 'De Klaproos'

Maar’ liep al dagen lang met een zuur gezicht door het huis en Nini vroeg zich af, wat er zou zijn, dat haar zoo ontstemde.

Maar’ deed plichtgetrouw haar werk, „hiel’ de boel an kant,” bestelde bij de leveranciers wat haar goed dacht, financierde, kwam wekelijks met haar volgeschreven lei bij Nini, annonceerde: „me ben’ blud” en ontving dan weer huishoudgeld waar ze een week mee toe moest.

Thuis vertelde ze niet hoe eigenlijk alles op haar rustte, want moeder zou een raren dunk krijgen van een mevrouw, die maar alles aan haar overliet.

„Je motte zelf nog alles leeren,” zou moeder vast zeggen.

Nou ja, moeder waar’ ook zoo erg in de puntjes. Ze moch’ anders gerust komme kijke, d’r boeltje was knap, moch’ gezien worre!

Maar’, die lusteloos voor d’r dikke pillen van boterhammen zat, bedacht da’ ze wel gek waar’ om zich zoo uit te sloven. Temet kwam er nog die kleine schreeuwer bij en dan waar’ de boot heelegaar an! As d’r mevrouw doch’ da’ ze dan ook nog ’t kinderwasschie zou doen, had ze ’t glad mis. Mos ze maar ’n meissie voor dag en nacht nemen! Zij, Maar’, zou zoo gek niet meer zijn! Zij werreke van ’s morges tot ’s aves en da’ kind mê d’r kouwe drukkie bij mevrouw op bezoek.

Nini, zei ze! Nini! asjemenou, wa’ toch ’n lef! en les bij mevrouw en les bij meneer! wa’ toch ’n indringster, die meid! en allemaal voor noppes! want de Klarenbeek’s hadden drokkie voor tien, maar geen cent in de buul! Mieke mos’ voor meid speulen bij d’r eige thuis! Ze most eve goed kamers doen en vate wassche. En hier speulde ze de dame! En mevrouw was mal van d’r. ’t Waar’ Mieke voor en Mieke