Mieke van 'De Klaproos'

51

„U moet weten, dat mijn man hier weinig is,” lichtte mevrouw toe. „Hij is zoo’n onrust en kan nooit lang in hetzelfde atelier blijven. We hebben achter in den tuin nog een atelier en in ons vorig huis, waar de Verwer’s nu wonen is er ook nog een waar hij af en toe heen trekt. Verder werkt hij veel buiten of bij een vriend-schilder. Plotseling zet hij zich dan weer hier neer, installeert zich of hij er nooit meer weg zal gaan, om als hij er een tijdje heeft gezeten tot de ontdekking te komen, dat hij hier niet werken kan.”

„O, dat moet u zien,” lachte Mieke. „Op een goeden morgen pakt vader resoluut z’n schilderkist, zet één van de vele oude hoeden op waaraan hij verknocht is, steekt z’n pijp aan en verlaat zielsvergenoegd het atelier om zich ergens anders neer te zetten. Even later komt dan z’n schaduw, Lammert Bol, die bij ons de rol van tuinman, schoorsteenveger, putjesschepper en kruier vervult om „de boel van meheer” en laden we alle schilders-attributen op diens gebochelden rug.”

„Eenig,” genoot Nini. „Men heeft uw man maar aan te zien, om te weten, dat hij niet iemand is, die rustig op één plaats kan blijven.”

„En dan een vrouw te hebben, die zoo’n hokvast diertje is!” plaagde Mieke. „Maar, les extrêmes... hè moeder?” Nini stond voor het weefgetouw, en ze liet in gedachten verzonken, de hand glijden over het opgespannen vloerkleed je.

Was het leven van iedere artistenvrouw niet eigenlijk een zichzelf wegcijferen? Deze mevrouw Klarenbeek, had gelukkig haar dochter, het zonnige kind, en ze had haar werk. Maar stel, dat zc dit niet had, hoe zou dan haar leven zijn geweest? had ze net, als zij, Nini, in een wachtkamer gezeten? Want zoo voelde ze het vaak aan. Wachten of Alfred zin had om uit te gaan, wachten met de maaltijden, wachten tot hij verkoos naar bed te gaan.