Mieke van 'De Klaproos'

45

Mieke, dat alsof het de gewoonste zaak van de wereld is zegt: „daar is Jaap, we gaan nog even wat praten, we komen zoo.” In uw tijd lieve mevrouw, gingen de meisjes stiekum een straatje om, was er het briefjesgesmokkel allemaal achter den rug van Pa en Ma. Nu gaan ze frank en vrij door het leven en een meisje als Mieke ziet er hoegenaamd geen verschil in of ze met Jaap of met een van haar vriendinnetjes op haar kamer zit.”

„Zoo voelen wij het ook aan, mijn man vooral. Alleen laat ik me nog wel eens beïnvloeden door mijn wat conservatieve familie die hun dochters nog naar den ouden trant opvoeden”.

„Als ze het gedaan kunnen krijgen zonder conflicten, hebben ze van hun standpunt gezien misschien gelijk. Het gevaar bestaat alleen, dat de meisjes later, als ze eenmaal het ouderlijk gezag ontberen méér uit den band springen, dan meisjes die een zekere vrijheid genieten. Ik geef toe, er z ij n meisjes, die de vrijheid niet kunnen verdragen, en een moeder moet, dunkt me, haar dochter kunnen vertrouwen voor ze haar eigen verantwoordelijkheid geeft, maar dan...” De vinger vond nu zijn weg naar de lippen en Nini droomde, hoe ze naderhand haar eigen meisje zou opvoeden, hoe moeilijk ’t zou zijn, den juisten weg te vinden....

„Halloh, menschen!” Mieke’s klare stem riep haar wakker. „Jaap wil graag nog even kennis maken vóór hij op zijn rad klimt!”

De beide heeren, die juist in een ernstig gesprek over Kunstzaken gewikkeld waren, keken verschrikt op.

„Stoor ik?” vroeg Jaap Verwer schuchter.

Hij had niet willen binnen komen, voelde zich onwennig in vreemd gezelschap. Maar Mieke, die, zooals ze altijd beweerde, zijn opvoeding ter hand had genomen, dwong hem er toe vóór het heengaan binnen nog even goedendag te zeggen.