Mieke van 'De Klaproos'

37

„Hadt u gebeld?” vroeg ze en er was een slim trekje op haar blozend bakkes je.

„Niet dat ik weet,” lachte Nini.

Maar’ pootte de kopjes op de theetafel, zette water voor de thee op en dit alles met een bereddering, die Mieke moest zeggen: „die Maar’ is a 11 e s in de huishouding van d’r mevrouw.”

„Bê-jij vroeg klaar met je werk,” zei ze een beetje snibbig tegen Mieke, die „veuls te eige” naar haar zin aan de voeten van haar mevrouw zat.

Mieke had een niets minder snibbig antwoord op de lippen, maar ze hield zich bijtijds in. Die malle Maar’ was natuurlijk jaloersch, ze snapte het best en daarom zei ze luchtig:

„O, meid, ik ben zoo vroeg! me wascht ligt in de kast en me gang en trappe ben ’om te gappe!”

„Ja, zal wel,” schaterde Maar’, die goedlachs was. En dan ernstig: „Kê-je je tekst al voor morgenavond?”

„Ook al. Valt je niet mee, hè, abrikozenmaartje?”

„Mijn ’n zorg!” Maar’ had 'het land, dat ze geen vat op haar kreeg.

„Zoo,” zei ze gewichtig, ,,’t Theewater staan op, ik zal temet wel effies komme opschenke.”

„Doe ik wel.” Mieke kon niet nalaten even te plagen.

Maar Nini zei vriendelijk:

„Neen, dat is Maartje’s werk. Ze zet zulke heerlijke thee.”

Maar’ glunderde en in de dankbaarheid haar’s harten beloofde ze:

„Ik zal uw zijden ondergoed zoo meteen even ’n strijkie geven.”

„Maar’ aanbidt u!” lachte Mieke, toen het meisje weer naar haar keuken terug was gekeerd.

„En jij bent een ondeugende plaaggeest.”