Mieke van 'De Klaproos'

34

Mieke had een binnenpretje.

Maar’ vertelde immers toen ze na catechisatie samen naar huis wandelden: „da’ die rare snijboon nou weer uren zat te tingelen, allemaal wijssies waar je geen touw aan vast kon knoopen.”

Ze zei echter niets, vroeg alleen: „En is meneer nu weer aan iets anders bezig en vermoeit hem dit niet?”

„Hij is nu aan de sonate bezig, waaraan hij begonnen was vóór hij ziek werd, en o, Mieke, die wordt zóó mooi. Misschien speelt hij er straks wel iets uit voor. Je moet meneer hooren spelen! ik wed, dat je nog nooit zooiets moois gehoord hebt.”

„En zingt u dan voor me?”

„Misschien wel. Ik ben alleen maar bang, dat m’n stem vastgeroest is. Ik zing haast nooit meer.”

„Hoe houdt u het uit! ik moet zingen! en als het thuis soms rustig moet zijn, dan hol ik de hei op en zing het hoogste lied uit.”

„Zou je niet graag zangles willen hebben?”

„Of ik zou willen? ik snak er gewoon naar. Maar het kan niet.” Ze zei het een beetje onwillig.

„Waarom kan het niet?” drong Nini aan.

„Nou, om daarom niet.” Trots sprak uit het vastberaden mondje.

„Zijn je ouders er tegen?”

„O, neen, dat niet, maar . . . och, ik kan het u ook eigenlijk wel zeggen. Het gaat finantieel niet. We hebben schulden!”

„O, Mieke,” zei verontschuldigend Nini. „Denk niet, dat ik onbescheiden wilde zijn.”

„Welneen, dat denk ik heelemaal niet. Maar, ziet u, we hebben het vroeger veel beter gehad, toen we in het huis woonden, waar nu de Verwers wonen. Vader’s ideaal was een huis naar eigen ontwerp en . . . daar heeft de goeierd