Mieke van 'De Klaproos'

30

verheugenis de belangstelling van Alfred voor Mieke’s mooie stem bemerkte.

„Dolgraag, mevrouw. En zingt u dan ook voor mij? Ik zou u zoo heel graag hooren. En toe, k o m t u toch eens bij ons. We zijn thuis dol op muziek, maar moeder noch vader doen er iets aan.”

„Willen we het Klaprozen-gezin dan eens gaan bezoeken, Fred?” vroeg Nini en er was hunkering in haar stem.

„Misschien de volgende week, als ik geen hoofdpijn heb.”

Nini was in de wolken met het antwoord, want ze had een knorrige afwijzing verwacht.

„En laat ons nu dan naar huis gaan,” drong Alfred aan en het klonk wat ongeduldig.

„Kom je eens gauw?” vroeg Nini, het meisje, terwijl ze gedwee opstond om haar man, die al opgewandeld was, te volgen.

„U ziet me gauw eens binnen waaien,” beloofde Mieke, en met een oogknipje in Alfred’s richting:

„Als het u niet schikt, zegt u het maar, dan ben ik in een ommezientje weer weg.”

„Dag Mieke van de Klaproos!”

„Dag mevrouw van Maar’!” lachte het meisje en ze wuifde haar vroolijk na.

Nini ging op een holletje haar man achterna, die tot haar verbazing met groote stappen den terugweg aanvaard had.

Toen ze thuis kwamen vonden ze de koffietafel keurig gedekt en een glanzende Maar’, die haar mevrouw influisterde, da ’ze d’r heele boel an kant had.

Alfred Rety gooide z’n jas en hoed op den eersten den besten stoel dien hij tegen kwam, en ging regelrecht naar zijn werkkamer, waar de vleugel stond.

De koffietafel bleef onaangeroerd staan, want Alfred kwam niet naar beneden en Nini, met onstuimig kloppend