Mieke van 'De Klaproos'

24

„Die meid irriteert me zoo,” klaagde hij. „Ze kijkt me aan, of ze veronderstelt, dat ik gek ben.”

„Welneen, dat verbeeld je je,” lachte Nini helder op. „Maar’ is een goed kind, ze kan zich alleen niet in jouw toestand verplaatsen. Ga nu lekker in het zonnetje zitten, dan help ik Maar’ nog even en gaan we straks een loopje doen.” „Ik heb teveel hoofdpijn om te loopen. Iedere stap doet me pijn. Ach, Nini,” hij strekte z’n hand naar haar uit, als zocht hij steun. „Wanneer zal ik weer kunnen werken?” „Eerder dan je denkt. Maar je moet meer naar buiten. Wat geeft het of je voor het raam zit? loopen moet je en lucht happen en zelf meewerken om beter te worden.”

„Ik ben zoo moe, ik kan niet. Geloof me toch, Nini.” „Ik geloof je, Fred. Maar het eenige middel tegen die vermoeidheid is de buitenlucht. Je moet willen, Fred en niet zoo bij de pakken neerzitten. Weet je wat, ik laat het werk rustig liggen en we trekken er op uit. Kijk eens hoe helder de lucht staat! Een echte, strakke winterhemel. Het zal fijn zijn buiten. Ik haal je jas en we gaan op stap.”

Zoo bemoedigend klonk haar stem, er ging iets op hem over van die kordate manier van spreken en Nini, het even oplichten van de meestal zoo somber kijkende oogen ziende, haastte zich om de jassen te gaan halen.

„Maar’,” ze stak het hoofd om de slaapkamerdeur, „bestel maar wat bij den slager en den groenteboer. Meneer heeft zin om uit te gaan, daar moeten we van profiteeren. Ik help je straks wel dubbel.”

„Gaan u maar gerust,” zei Maar’ bemoederend. „Ik zorg wel voor alles en u hep u niet te haasten ook.”

„Goeierd,” dacht Nini dankbaar. „Ik kan ’t kind gerust alles over laten.”

Nini was geen volleerde huisvrouw en het deerde haar in het minst niet, dat Maar’ door het teveel aan werk, wat licht over den boel heen ging.