Mieke van 'De Klaproos'

20

hinderde. Dan kon ie niet werken! Daar kon zij, Maar’, nou gewoon niet bij. Toch juist fijn as ’t zoo naar was rook! en da’ vloer wrijven! Ze kon toch niet zachter als ze al dêe. Most meneer maar watjes in z’n ooren doen.”

Maar’, gezond naar lichaam en geest, komend uit een gezin, dat geen kwalen kende en niet wist wat overspannen zenuwen wilde zeggen, voelde niet het minste medelijden met den patiënt, zag alleen maar „een nukkig endje mensch”, dat z’n medemenschen tot last was. Maar’ pakte nijdig haar wrijfattributen bij elkaar.

„Mijn me zorg, as de kamer op een varkenskot gaat lijken. D’r zit temet toch al geen likkie was op de vloer!”

Nini Rety zag het booze gezichtje en ze had te doen met het kind, dat zoo uitermate haar best deed om het huisje in orde te houden.

„Laten we maar gauw samen stof afnemen, dan kan meneer in de huiskamer in het zonnetje zitten,” zei ze vriendelijk.

„Samen met mevrouw opwerken” was voor Maar’ de grootste zaligheid en ze moest zich altijd inhouden om niet hardop te zingen.

Uit het opengeslagen venster liet Maar’ vroolijk haar stofdoek wuiven.

„Tjé, wa’n stof nog iederen dag, ook mevrouw?”

Nini schoot in den lach om het „ook”, een aardige wijze van vragen, die een dorpsgewoonte scheen.

„Als de zon schijnt, lijkt ’t altijd nog erger,” zei Nini, die een beetje stof meer of minder geen levenskwestie vond.

„Mevrouw zou es wat zien, as ik de boel niet an kant hiel’,” klonk het wijs uit Maar’s mond.

„Je bent een bovenste beste,” prees Nini en het plumeautje waarmee ze afstofde dartelde vliegensvlug langs het dressoir.

„Mevrouw geef’ de boel maar ’n lik,” dacht Maar’ en ze lachte toegeeflijk.