Mieke van 'De Klaproos'

16

weten te krijgen, dat Maartje bij het jonge mevrouwtje Rety in betrekking zou komen.

„Het mot dan maar,” had moeder van Bijl gezucht en Maartje had stil-gelukkig gelachen, want het vooruitzicht van „een diensie” bij die aardige mevrouw lachte haar bovenmatig toe.

„Mevrouw mot de teugels maar strak houden,” zei vrouw van Bijl, toen Maartje op moeder’s bevel de kamer had verlaten. „Maar’ is een best kind, maar ze moet klein gehouden. Ze heeft de kop vol van wat ze uit de boeken haalt en ’t is altijd oppassen, dat de grootsigheid d’r niet naar d’r hoofd slaat. Daar hè’k nou met me Mientje zoo geen last van, die is ’n echte tuindersdochter ..

„Mevrouw Rety zal haar wel klein houdei), hoor Geertrui,” stuitte mevrouw van Manen den woordenvloed. „En ik ben er ook nog! ik kom af en toe wel eens kijken of de boel marcheert. Maak je dus geen zorg.”

„Nou, dan is ’t voor mekaar,” berustte vrouw van Bijl. „Ik zal me dan tot de zomer wel zien te redden.”

Het loon werd besproken, Maar’s werkzaamheden bepaald en toen haastten de beide dames zich terug naar stad.

Maartje, die in de volheid van haar gemoed naar boven was gehold, naar het kleine zolderkamertje, dat ze met Mientje deelde, keek hen uit het raampje na.

„Wat die stadsmenschen eenig loopen,” dacht ze. „Zoo vlug als water op d’rlui mooie schoentjes. Wa’n hakke toch! je kon d’r temet wel mee over de kop slaan. En die mevrouw Rety, die leek nou net op dat meissie waarvan ze lest uit dat boek gelezen had. Zu’k zwarte oogen en zu’k eenig zwart haar toch. ’t Leek niks geen mevrouw. Wat Mien wel zeggen zou? Toch vond zij, Maar’, ’t wel eng om daar ineens bij vreemd volk te gaan dienen. Hoe ze zoo astrant had kunnen zijn, om dat maar ineens d’r uit te flappen! Zou ze nog nieuwe spullen van moeder krijgen? Vast wel! misschien wel