Mieke van 'De Klaproos'

15

Het jonge vrouwtje had het voor haar huwelijk al geweten, dat de Kunst iets was, waar zij het tegen af moest leggen en het was een geluk, dat zij zoo voelde voor de Kunst, daar anders, zonder twijfel, het huwelijk, waarin zij op het tweede plan stond, scheef was gegaan.

Maar ten spijt van alle zwarte voorspellingen van haar aristocratische familieleden, was hun huwelijkshemel tot nog toe onbewolkt gebleven, al was daartoe noodig geweest, een strijd met zichzelf, een tot zwijgen brengen van vele voor Alfred geheim gehouden verlangens.

„Als er maar een baby komt,” hadden de twee lieve oude dames waarbij ze in huis waren, tot elkaar gezegd, wanneer ze soms stillekens waarnamen, dat het jonge vrouwtje, als haar man bijna alle uren waarin hij thuis was, doorbracht in z’n werkkamer, droomerig en werkeloos terneer zat.

Maar de baby kwam niet en het was maar goed ook, dacht Nini, nu Alfred zóó was____

Want zijn overspannen zenuwen waren zóó, dat elk geluid hem irriteerde, er in hun huis gestofzuigd moest worden in de uren, dat hij uit was, de lieve, oude dametjes op vilt-pantoffels door het huis liepen en er angstvallig voor gewaakt werd, dat geen geluid hem kon storen.

Een sonate, die hij bezig was te componeeren, wilde niet vlotten, iets wat hem totnogtoe niet gebeurd was en dit maakte hem prikkelbaar, veeleischend en onredelijk.

De zenuwarts, dien de doortastende Cornelia op hem af had gestuurd, verbood hem voor minstens drie maanden het componeeren en drong er op aan, dat ze in een stille plaats zouden gaan wonen, ver van het jachtend stadsleven en alle geluiden, waaraan een groote stad nu eenmaal rijk is en welke hem zoo ontzettend hinderden.

En zoo was, ook alweer door het handelend optreden van de bemoederende nicht, het huisje gehuurd in de plaats van haar geboorte en had ze het bij de trouwe Geertrui gedaan