Mieke van 'De Klaproos'

114

Ze had nogal gedacht, dat ’t mooi stond. D’r moeder most 't wete! dacht ze.

Hans deed voorzichtig de deur van de huiskamer open, zette zich dan geruischloos in een hoekje van de kamer neer.

De suite-deuren stonden open en hij kon Mieke bij den vleugel zien staan.

„Wat heeft ze toch een lieve kop,” dacht hij, „heelemaal als ze zingt, dan ligt er zoo’n zacht waas over. Alsjeblieft! die hooge C haalt ze! en met gemak. En die Nini! heelemaal bij de les. Wat een type toch, eeuwig zit ze te droo-men, maar in haar werk is ze wakker.”

„Willen we die duetten nog doornemen?” hoorde hij haar vragen. „Ik heb zoo’n behoefte me even uit te zingen.”

Hans nestelde zich behagelijker nog in zijn stoel, tot luisteren bereid.

„Hoe goed past Nini’s donkere alt bij de zuivere sopraan van Mieke,” genoot hij. „Mooie duetten zijn dat. Tsjonge, die Klaproos kon nog wel eens een zangeres van beteekenis worden, als ze zoo doorgaat. Bravo!” klapte hij onstuimig in de handen, toen hij Nini hoorde verklaren, dat het voor vandaag genoeg was.

„Zit j ij daar!” ze riepen het tegelijk en lachten toen helder op om die eensgezindheid.

„De nederigste van Uw dienaren, Mevrouw, heeft genoten van leerares en leerlinge. Mag ik....” hij greep een vaas met bloemen van de tafel, bood die Nini aan.

„Mieke, je blijft toch nog even zitten?” vroeg Nini, die wat moe neerzeeg op den divan.

„Ik kan heusch niet. Moeder heeft een opdracht die af moet en ze heeft absoluut geen tijd om ons maal te verzorgen. Zeg, Hans, ik wilde je iets vragen....”

„Bij voorbaat toegestaan.”