Mieke van 'De Klaproos'

111

„Wat schenk je?”

„I k schenk niets. Ben te moe. Rol het cocktail-tafeltje maar hierheen.”

„Dik in orde,” vond Hans en hij bewonderde het sierlijke tafeltje, waarop de verschillende flesschen met drank stonden.

„Vertel wat leuks!” gebood Jenny, genietend van haar cocktail.

„Kan ik niet op commando.”

„Saai ben je vandaag. Kun je alleen moppig zijn als het kind Klarenbeek er bij is?”

„Wat zeg je dat beminnelijk. Valt ze niet in je smaak?’* „Och, zoo’n beetje gewild braaf en huishoudelijk, met een tintje artistiekerigheid overtogen.”

„Je bent een leuke vrouw! je kamt zoo lekker af en toch spreek je niet heelemaal kwaad.”

„Ik zeg de waarheid en die schijn je niet te kunnen hoo-ren. Een penchant voor het kind? Sorry voor je, ze heeft haar Jaap!”

„Mag ze hebben. Ik vind haar een prettig, in-gezond meisje, verder niets.”

„Prettig! in-gezond! wat een hopeloos oordeel! Stel je voor, dat iemand me prettig en in-gezond zou noemen! Liever zou ik hooren, dat ze me een.... ja, weet ik ’t, een ge- aarlijke coquette, een hartelooze flirt....”

„Nou, als ik je er een pleizier mee kan doen....”

„Zeg es, jij bent een vervelend sarcastisch joggie vandaag. Hoe laat is ’t? Ik moet me kleeden. Ga je nog mee?” „Ik blijf toch maar liever gezond. Nou, küss’ die Hand!” „Blijf nou even op me wachten, ik ben zoo klaar, rijd ik je even naar huis.”

„Toe dan maar, toppunt van onhuiselijkheid!”

Hans nestelde zich genoegelijk in de kussens van de easy-chair, keek de kamer eens rond.