Mieke van 'De Klaproos'

109

„Zet een advertentie.”

„Doe ik vast. Een heer, zijn bezigheden buitensland’s hebbende ”

„Nou, laat m’n arm los, we zijn er.”

„Allemachies, wat een leuk huis! De Klaproos. Net een huis voor zoo’n schat van ’n meisje als jij bent. O, mag ik dat weer niet zeggen? Wat ben je gauw aangebrand, Mieke. Wanneer zie ik je? denk er aan, ik blijf maar veertien dagen en twee zijn er al van om.”

„Morgenavond heb ik les bij Alfred, dan zul je dus het genot smaken me te zien. Dag Hans!”

Ze wipte het tuinhek in, dat ze voor z’n neus liet dichtvallen en hij zag haar op een holletje den tuin indraven.

„Erg beleefd,” bromde hij en hij wierp zich met een zwaai op z’n fiets en pace’de naar huis.

Mieke ging regelrecht naar haar kamertje.

Op het kleine buikkastje stond een aarden pul met akonietjes.

„Jaap is er geweest,” dacht ze. „Zeker net nog vader en moeder getroffen. Hij heeft nog lang zitten wachten, ik zie het aan de asch in het bakje.”

Ze ontdeed zich van jas en mutsje, liet zich neervallen in het lage stoeltje bij de boekenkast.

„Ik wist dat hij komen zou en ik heb er heelemaal niet meer aan gedacht. Ik zal hem morgen schrijven, nu kan ik niet.”

Ze droomde weg, in de stilte van het eigen vertrouwde hokje, dat vol was van al wat Jaap er had gebracht om het te vervolmaken. Maar ze zag het niet, ze hoorde weer het zingen van de viool, de wondere, reine klanken, die tot diep in haar ziel gedrongen waren.

En dan zag ze het ernstige gezicht, de overgave in den blik der donkere oogen....