Mieke van 'De Klaproos'

12

„En nu kwamen we eens vragen, Geertrui, of je geen goed meisje voor mevrouw weet. ’t Hoeft geen volslagen meid te zijn, want het huis is niet groot en mevrouw zal zelf koken. Zoo’n meisje van ’n jaar of zestien, zeventien...” Mevrouw van Manen keek even als terloops Maar’s kant uit.

De vuist met de sok van vader er op, bleef recht in de hoogte staan en de stopnaald in de andere hand vond een weg in Maar’s haren.

„Een goed meisje ” Vrouw van Bijl’s gedachten

maakten een tocht langs de verschillende gezinnen, die het plaatsje bewoonden.

„Zou Mijntje van vrouw Klaassen wat zijn ....?” peinsde ze hard op.

„Die is zoo brutaal als de duvel!” viel Maar’ uit en ze schrok van haar eigen stem.

„D’r wor je niks gevraagd,” zei streng haar moeder en Maar’ met een kleur als vuur liet de stopnaald in razend tempo door de kous op en neer gaan.

Berispt te worden in het bijzijn van de freule was nou niks prettig, vond Maar’. Ze keek tersluiks naar de twee dames en ving een vriendelijk lachende blik op van de jongste.

„Ik wou, dat ik ” dacht Maar’ en dan hoorde ze moeder

vragen: „Van hoe laat tot hoe laat had u gedacht?”

Het jonge mevrouwtje keek wat hulpeloos haar nicht aan.

„Mevrouw is niet gewend meisjes te huren,” lachte mevrouw van Manen. „Ze heeft tot nu toe en pension gewoond.”

„Dan zal ’t mevrouw wel afvallen,” zei vrouw van Bijl weinig bemoedigend. „Mevrouw doet misschien beter een volslagen meid te nemen.”

„Dat kan niet,” rustig, maar afwijzend klonk het uit mevrouw van Manen’s mond. „Mijn nichtje zoekt een meisje van negen tot, laten we zeggen, vier uur.”