Het muizennest

„Ik dacht, dat ik al een hele Piet was,” spotte Riek en ze liet zich gewillig voeren. „Moes, wat zie je bleek,” was het even later. „Ik geloof, dat u zich veel te druk maakt. U mag niet zo vaak boven komen, tante Do is er toch.” „Zo klein is haar snoetje, zo groot die donkere ogen,” dacht de Moeder en er kwam een schaduw op het geluk van die eerste dag van beterschap.

„Hoe gaat het met al uw grote kinderen?” vroeg Riek. „Is het Baasje braaf, of moppert-ie?”

„Niet zoveel praten,” verbood Moeder zachtkens. „Ze sturen je allemaal veel groeten en Baasje vraagt of je trek in druiven hebt?”

„Nou en óf! Hè, waarom gaat u nu alweer weg? Blijft u nog even bij uw zieke dochter.”

Maar Moeder was niet tot blijven te bewegen en tante Do moest plotseling een brief schrijven en verzocht Riek „Hare Majesteit niet te willen storen.”

Riek dommelde weer zachtjes in en ze werd pas weer wakker toen Dokter Bergsma voor haar bed stond.

„Is u daar alweer?” lachte ze. „Is ’t zó erg met me?” „Zeg eens, nest, wil jij wel eens niet zoveel praats hebben?” baste zijn goedige stem. „Tante Do, als ze praats krijgt sturen we haar naar een ziekenhuis, één, waar strenge zusters zijn, denk er aan, meisje.”

„Ik weg uit het muizennest?” deed Riek kwasi verschrikt. „Dat zal u me toch niet aandoen, oom Dok?” Maar oom Dok’s ogen keken strenger dan gewoonlijk en haar witte handje in zijn grote hand nemend, zei hij ernstig:

„Hoor eens, kind, we moeten even een verstandig woordje met elkaar praten. Ik ken mijn verstandige Riek te goed om niet te weten, dat ze zich zal houden aan wat oom Dok haar voorschrijft. Kijk eens, je hebt het flink te pakken gehad en je mag héél dankbaar zijn, dat je er weer boven op gekrabbeld bent. Maar ... en hier komt nu een grote maar... we zijn er nog lang niet! We

9