Het muizennest

waarbij Ans werkelijk de erepalm verdiende, stelde Riek voor om wat muziek te maken.

„Nita, pak je fiedeldomdiedel uit, dan speulen we een mopje voor het geëerde gezelschap,” lachte Riek.

„Fijn, Riek, we hebben je in lange tijd niet gehoord,” zei Miep hartelijk.

„Ik roep bij voorbaat de toegevendheid van het geacht auditorium in voor m’n stijve fikken,” lachte Riek.

„Gewoon Jehudi Menuhin!” spotte Ans, toen Nita, de viool tegen de kin gedrukt, haar instrument stemde.

„Hè, kind, doe niet zo flauw!” mopperde Bep, die een zacht karakter had en zich niet kon voorstellen, dat je het elkaar zo lastig kon maken. Ans was toch immers altijd zo bazig en stekelig, ze hadden er allemaal eigenlijk veel te veel rekening mee gehouden, dat Ans een verwend enig kind was. Die Nita leek een echt aardig kind, wat Ans daar nu weer tegen had, kon zij, Bep, niet begrijpen.

Maar toen Nita en Riek begonen te spelen waren ze allen muisstil. Nita had iets in haar toon — zélfs Ans gaf het zichzelf toe — dat ze allen tot luisteren dwong en zoals Bep naderhand zei, je zo’n echte rilling langs je rug gaf.

„Wat ben jij toch een beste begeleidster,” zei Nita tegen jRiek, toen ze allen weer aan de brei waren geslagen. „Jij vangt iemand zo netjes op als-ie er even uit is.”

„En Riek speelt zo bescheiden,” vond Miep. „Mijn twee nichtjes spelen ook vaak samen, maar we zeggen altijd, Kit — dat is de pianospelende nicht — speelt solo als ze begeleidt! Dan wordt ze wel woest, maar het is de waarheid en het nare ervan is, dat ze het zelf niet hoort en die goeie zus van d’r zich een ongeluk moet strijken om ook nog gehoord te worden. Dat lijkt me niets leuk.”

„Ik zou het gewoon vertikken om met je nicht te spelen,” zei Nita.

„Ja, stel je voor, dat jij niet no. I was!” Ans zei het hatelijk.

„Dat heeft nou net niks met no. één zijn te maken,” zei

78